Ona i on

Stoją na schodach kościoła, w którym piętnaście minut temu przyrzekli sobie miłość i wierność aż po grób. Ona w pięknej białej sukni, o której marzyła już jako mała dziewczynka. On w szytym na miarę garniturze. Szczęśliwi i radośni. Przekonani, że wszelkie nieszczęścia na pewno ich nie dotyczą. Nauczeni losami innych par wiedzą już jakich błędów unikać. A zresztą, przecież ich to nie spotka.

Po uroczystości kościelnej wielkie weselicho, na które zjechała  cała rodzina, nawet ta, z którą ostatnio nie mieli zbytnio kontaktu. No a jak! Przecież jak się bawić, to bawić. Po co skromne wesele na 60 osób, kiedy może być na 140. Tańce, kuksańce i śpiewy do samego rana. Wujek Władek prosi do tańca, ciocia Halinka podrywa pana młodego, rodzice płaczą ze szczęścia, a stare ciotki swatają tych, których wyswatać jeszcze trzeba. No bo jak to? Ty nadal sama? W tym wieku? Tak jakby istniała granica, po przekroczeniu której należy zawrzeć związek małżeński, albo nastąpi wygnanie ze społeczności. O północy rzucanie welonu i muszki. Wypychają tych biednych singli pochowanych po kątach na środek sali, że to niby tak fajnie jak złapiesz welon czy muszkę. Wszyscy maja ubaw. Z wyjątkiem tych, co w tym kółeczku tańczą. Po kolejnych godzinach parkietowych wybryków i kilku głębszych, nastaje świt i koniec wspólnego świętowania. A później przychodzi szara rzeczywistość.

Początkowo zakochani z czasem napotykają na codzienne problemy. Niby niewielkie, ale coraz bardziej przytłaczające. Już nie są dla siebie tak atrakcyjni jak kiedyś, nie starają się tak samo, bo po co. A pewnego dnia okazuje się, że jednak któreś zaczyna dbać o swój związek. Jednak nie ten małżeński, lecz sekretny i z zupełnie z inną osobą. Tak oto piękna bajka jednego z małżonków kończy się i pęka niespodziewanie niczym bańka mydlana. Co z tego, że rani się drugą osobę, przecież najważniejsze to to, żeby być w życiu szczęśliwym. Nieważne, że przeżyli ze sobą naście lat i że przyrzekli sobie dozgonną miłość. Co tam! Przecież tak wiele małżeństw się rozwodzi. Nie osądzajcie nas, nie wiecie jak to jest!

Rozwodzą się i niszczą to wszystko co razem budowali przez te wszystkie wspólne lata. Nie pamiętają już jak było na początku. Jak o siebie zabiegali. Jak się nawzajem troszczyli. Jaki świat był piękny gdy patrzyli na świat przez różowe okulary. Zapominają o pierwszej randce, pierwszym pocałunku i po raz pierwszy wypowiedzianym słowie „kocham”. Rozwodzą się kłócąc się w przed sędzią i adwokatami o każdą, nawet najmniejszą rzecz. Przecież każdemu  nich się należy! Rozwalają związek, rodzinę, przyjaźnie. Wszystko dookoła. W szale nowej miłości, gniewu, rozgoryczenia.

Lecz z czasem opadną wszystkie emocje i zakończą się wszystkie spory, a nowa miłość po jakimś czasie okaże się jednak bardzo podobna to tej poprzedniej. Opadnie róż, brokat, a motyle z brzucha uciekną. Nie będzie już tak kolorowo jak na początku, bo tu także wkroczy szara rzeczywistość. Czy tym razem także się poddadzą? A może zaczną się zastanawiać po co im to było? Czy nie lepiej byłoby po prostu zawczasu zawalczyć o poprzednią miłość i odbudować związek? Powróćmy zatem na schody kościoła…