Zagubieni w świecie

Wojna. Nigdy nie sądziłam, że będzie tak blisko. Tuż obok, za naszą granicą, u sąsiadów. Znałam ją z historii, z podręczników, z opowieści, z filmów, z książek. Myślałam, że takie rzeczy w obecnych czasach nie mają prawa mieć miejsca. Jak bardzo się myliłam…

Kiedy oglądam w telewizji ludzi uciekających ze swoich domów, serce mi się kraje. Kiedy widzę matki z dziećmi na rękach, dzieci śpiące na dworcach, smutne, bezbronne twarze, serce mi pęka. I to podwójnie, bo w domu mam małe dziecko. Nie wyobrażam sobie jak straszne i traumatyczne musi być takie przeżycie dla osoby dorosłej, a co dopiero dla dziecka. Jak bardzo będą one obciążone w przyszłości obecnymi wydarzeniami. Jakie piętno zostawi to na ich psychice.

Informacja o wojnie sprawiła, że pierwsze dwa dni byłam jak zamknięta w bańce. Nie mogłam się na niczym skupić. Wyobrażałam sobie siebie w takiej sytuacji, z małym dzieckiem na rękach i przerażało mnie to jeszcze bardziej. Nagle moje życie i praca stały się błahe, nic nie ważne. Bo tam giną bezbronni ludzie. Tacy jak my. Jak Ty i ja. Zostają rozdzieleni ze swoimi rodzinami, porzucają swój cały dobytek, uciekają, bo jednemu szaleńcowi wydaje się, że może wszystko. Że może sobie wziąć, co chce.

Co takiego musi się stać w drugim człowieku, aby innym zgotować taki los? Jak mocno trzeba zostać poturbowanym przez życie i innych ludzi, aby krzywdzić drugiego człowieka? Jak bardzo trzeba być pozbawionym uczuć, żeby coś takiego robić innym?

Przerażające i niewyobrażalne są dla mnie historie tych ludzi, którzy uciekają z jedną walizką, setki kilometrów pieszo, zmęczeni, głodni i przerażeni. Wśród spadających bomb, wystrzałów i nadlatujących samolotów. Walczą o życie, walczą o siebie. Walczą o spokojne jutro. Dla siebie, dla dzieci, dla swojej rodziny.

Mam nadzieję, że świat pozwoli im znaleźć, nowy bezpieczny dom. A oni nie będą już zagubieni i odnajdą w nim szczęście. I siebie.

Photo by Danie Franco on Unsplash