Niekontrolowany Punkt Widzenia
O świecie, ludziach i kilku innych kwestiach
Ostatnio, będąc nad polskim morzem, na plaży zażartowałam sobie, że do co niektórych plażowiczów Chodakowska zdecydowanie jeszcze nie dotarła. Wiem, wredne, ale jakże prawdziwe. Ale wiecie co w tym wszystkim smuci i wkurza mnie najbardziej? Że coraz częściej dotyka to także dzieciaki.
Czytaj dalej „Choroba, geny czy lenistwo?”
Wzięłabym do ręki iPhone’a, gdybym go miała. A może nie. Pograłabym na PlayStation, gdybym wiedziała, jak to się robi. A może nie. Wreszcie poczytałabym przed snem książkę na Kindle’u? A jednak nie.
Są takie pożegnania, podczas których nie mówi się „do zobaczenia”, ale „żegnaj”. Są takie pożegnania, które łamią serce na małe cząstki. Są takie pożegnania, które pozostają w nas na długo.
Weź łyk. Niech spłynie delikatnie po Twoim gardle. Rozsmakuj się w aromacie i odnajdź smaki, których wcześniej nie zauważałeś. Na co masz dzisiaj ochotę?
Jeśli myśleliście, że chodzi o ćwiczenia, albo o pisanie bloga, to zapewniam Was, że tego w tym tekście nie znajdziecie. Nie chodzi bowiem o lenistwo w konkretnej dziedzinie, ale o zniechęcenie spowodowane pewnymi sytuacjami. Nie można być przecież ciągle twardą i niewzruszoną – każdy ma w końcu jakąś granicę.
Są z nami od zawsze.
Szłam za nią wracając z pracy, kiedy poczułam zapach dymu papierosowego. Choć nie palę, zaciągnęłam się nim mocno, szeroko rozszerzając nozdrza i wciągając go do swoich płuc. Wyjątkowo nie był drażniący. Nie tak, jak ten szary obłok unoszący się nad przystankami autobusowymi. Ten coś mi przypomniał.
Narzekamy, bo strasznie to kochamy – tak powinno brzmieć hasło reklamowe Polaków. Jeśli ktoś powie, że dobrze mu się wiedzie i w sumie to ma udane życie, patrzymy na niego, jak na dziwoląga. Tymczasem wielu z nas samodzielnie sobie takie życie zgotowało i nieustannie „dorzuca do pieca”, zamiast ten ogień ugasić. Jak? A no tak!
Kojarzycie reklamę Always #LikeAGirl, w której chłopcy i dziewczyny pokazują i opisują co to znaczy robić coś jak dziewczyna? Okazuje się, że chyba większość z nas ma takie same wyobrażenie na ten temat.
Idą, jeden za drugim, nieuważni na drogę. Raz, dwa, raz, dwa. Ich kroki odbijają się od płytek chodnika. Nie patrzą na siebie, patrzą na nie. Na ekrany. Czarne ekrany, które ukazują im piękniejszy świat. Tylko czy aby na pewno?
