Dobrzy znajomi

Siadam przed komputerem od dobrych kilku tygodni i próbuję coś napisać. Kursor mruga, dopisuję kilka słów, zmazuję, dopisuję, zmazuję. Bawimy się w kotka i myszkę. Skubany zawsze wygrywa. Myślę sobie, że pogoda za oknem nie zachęca do niczego. Do życia, działania, a tym bardziej do pisania pozytywnych rzeczy. O smutnych też nie chcę pisać, bo to co słabe próbuję od siebie odgonić. Smutek przecież jest słaby, prawda?

Dobija Cię, co? Ale uciekasz czy przeciwstawiasz mu się? Nosisz go w sobie i pielęgnujesz, bo tak jest fajniej, bo możesz mówić, że nikt Cię nie rozumie, a Ty cierpisz niczym młody Werter? Czy nieustannie przed nim uciekasz, bo „be positive” i dalej do przodu?

Porozmawiajmy o smutku. W końcu jest częścią naszego życia. Tak cholernie ciężką, ale obecną u każdego bez wyjątku. Nie gadaj, że u Ciebie go nie ma. Nie uwierzę. Jeśli mówisz, że nigdy go nie doświadczasz, obejrzyj się za siebie – stoi i czeka.

Bolączką naszych czasów jest to, że przestaliśmy radzić sobie z emocjami. To znaczy udajemy, że ich nie ma. Że nie ma tych złych. Smutek? Znasz go? Jesteś cieniasem! Ja się nie smucę – powie inny i wrzuci na Instagram kolejne zdjęcie posypane brokatowym szczęściem. Tylko po co udawać? Po co oszukiwać innych, że nasze życie jest wieczną, niekończącą się radością? Że codziennie od rana do wieczora chodzimy roześmiani i pozytywnie nastawieni do świata? Po co udawać, że wszystko w naszym życiu jest pozytywne i nawet nieprzespana noc z niemowlakiem zamiast odebrać, dodała nam energii i pomogła pięknie ułożyć włosy, zrobić makijaż i ugotować fit śniadanie, którego zdjęciem dzielimy się ze światem. Chcesz dobić innych, którym się to nie udaje? Brawo! Udało Ci się! +100 punktów dla Ciebie! Udajesz? Może czas przestać, co? I czasami dopuścić do siebie prawdziwe życie.

Chcesz się rozpaść na kawałki? Rozpadnij się, śmiało! Wyrzuć z siebie te wszystkie negatywne emocje i przestań w końcu to w sobie dusić. Nie jesteś gorszy/a, nie jesteś słabszy/a. Czasami po prostu tego potrzebujesz. Czasami musisz to z siebie wyrzucić, choć nie wiesz dlaczego przytłaczają Cię tak małe rzeczy. Czasami nic z tego nie rozumiesz i kompletnie nie ogarniasz swoich emocji. Znasz to? W takim razie na chwilę poddaj się temu. Wsłuchaj się w ten cholerny smutek i daj mu dojść do głosu. Porozmawiajcie. Czasami głośno podyskutujcie i pokrzyczcie. Przeklnij cały świat i wszystkich ludzi dookoła. Przestań udawać, że Ciebie to nie dotyczy i nie doświadczasz takich emocji! Ktoś Ci wmówił, że jesteś słaby/a, że jesteś beksą, że nie radzisz sobie z życiem? Pokaż mu, gdzie są drzwi i powiedz, żeby je zamknął z drugiej strony. A najlepiej, żeby się odp… Tak, bo przeklinać też umiesz! A kiedy dopada Cię smutek, przekleństwa czasami pozwalają się go pozbyć i wyrzucić z siebie.

Nie martw się. Dasz radę. Udźwigniesz to wszystko. W końcu musisz być gotowy/a na kolejne spotkanie. Bo kiedyś na pewno się jeszcze spotkacie. Ale wtedy będziecie się już dobrymi znajomymi. A z dobrym znajomym się rozmawia. Nie mija się go bez słowa.